ၾကည့္လိုက္ရင္ ျပံဳးရႊင္ပီး
တက္ၾကြေနတဲ့ မ်က္ႏွာကေလးနဲ႔
လူတိုင္းကို အဆင္ေျပေအာင္
ေပါင္းႏိုင္သူလို႔ ေျပာၾကတယ္။
မိဘကျပစ္ထား
ေမာင္ႏွစ္မတစ္ေတြက ဖယ္ၾကဥ္
အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ျပတ္
ၾကာခဲ့ဘီ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ။
ေလာကမွာ ၾကည့္လိုက္ရင္
တစ္ေယာက္ဟာ ထာ၀ရ
ရွိေသးတယ္ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔
အားတက္ခဲ့ရ။
"အရင္က အေၾကာင္းေတြကို
လံုး၀ မမွတ္မိေတာ့ဘူး" တဲ့
ထြက္သြားတဲ့ စကားတစ္ခြန္း
ရင္ထဲမွာ ဗလာျဖစ္ေစခဲ့။
ေလာကမွာတစ္ေယာက္ထဲ
အားတင္းခါ ေနခဲ့ရ
ေဘးနားမွာ ဘယ္သူမွမရွိ
ေပ်ာ္ရႊင္၊ ၀မ္းနည္း၊ ၾကည္ႏူးမႈေတြကို
ဘယ္သူနဲ႔ မွ်ေ၀ရပါ့။
ရင္ထဲမွာရွိသေလာက္
ဖြင့္ဟကာ ဟစ္ခ်င္ေသာ္လဲ
ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာလို႔မရတဲ့
အထီးက်န္တဲ့ ငါ့ဘ၀။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
မႀကီးေရ... အရိပ္နဲ႕ အတူ မွ်ေ၀ခံစားၾကမယ္ေလ ေနာ္... ကဗ်ာေလးက Heart ထိတယ္
အရိပ္ေရ ေက်းဇူးပါ
မၾကီး… အနတၱလည္း တခါတေလ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထီးက်န္ဆန္သလိုခံစားမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အနတၱ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေလွ်ာက္ေျပာရင္ ေျပာေနၾက စကားေလးတစ္ခုကို ျပန္ျပန္သတိရမိတယ္။ အဲဒီစကားေလးကိုၾကားမိရင္ အထီးက်န္ဆန္တဲ့စိတ္အစား ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရီခ်င္စိတ္ကေလး ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီစကားေလးကေတာ့ "သံေယာဇဥ္ဆိုတာ သံႆရာကိုရွည္ေစတယ္" လို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္ မၾကီးေရ…………..
အိုေက အနတၱေရ မၾကီး သံသရာမရွည္ေအာင္ သံေယာဇဥ္ေတြ ျဖစ္လိုက္မွနဲ႔ တူတယ္
Post a Comment