ကိုင္ဇာရဲ႕ မိုးရြာရင္ မိုေရခ်ိဳးမယ္ ဆိုတဲ့ "မိုး" သီခ်င္း စေပၚတဲ့ အခ်ိန္ဟာ ပါခ်ဴး (၇)တန္းပါ။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္က မိုးသီခ်င္းကို အတန္းထဲမွာ ေအာ္...ေအာ္ျပီး ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ နားေထာင္ ေကာင္းတယ္။ ငယ္ငယ္ ကေလး ဘ၀က မိုးရြာခ်ိန္မွာ ပါခ်ဴးတို႔ ေအာ္ဆို ခဲ့ၾကတဲ့ စာပိုဒ္ကေလး ပါတာကိုး။ သူငယ္ခ်င္း ဆိုေနတာကို ပါခ်ဴးတို႔လည္း အားက် မခံ ေအာ္ျပီး ဆိုခ်င္တာေပါ့။ ဒါနဲ႕ ကက္ဆက္ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ကို အိမ္ကေန သီခ်င္း စာသား အကူးခိုင္းျပီး ေက်ာင္းကို ယူလာခိုင္းတယ္။ ေန႔လည္ အတန္းနားခ်ိန္ဆို ပါခ်ဴးတို႔ သူငယ္ခ်င္း တစ္စုက သီခ်င္း က်က္ၾကတယ္။ ေအာ္ျပီးေတာ့ကို က်က္တာ။ ဆရာ ဆရာမ ေတြက အတန္းထဲမွာ ဆူေနလုိ႔ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုျပီး လာၾကည့္ရင္ သီခ်င္း က်က္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ အဆူမခံရတဲ့ အျပင္ ရယ္ျပံဳးသြားၾကေသးတယ္။ တန္းလံုးၾကြတ္ ေပါက္တတ္ကရ လုပ္မိတဲ့ ႏွစ္ကေလးေပါ့။
ပါခ်ဴးတို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမက တစ္တန္းလံုးကို သစ္ပင္ အစိုက္ခိုင္းတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကေန သစ္ပင္ တစ္ပင္စီ ယူလာခိုင္းျပီး အတန္းရဲ႕ ေနာက္ေဖး ေျမကြက္လပ္မွာ စိုက္ၾကရတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ အမ်ားဆံုး ပါတယ္။ သစ္ပင္ စိုက္ပီးရင္ အသင္း အလိုက္ ေရေလာင္း ၾကရတယ္။ စုေပါင္းျပီး လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ရသြားေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ အပင္ ကေလးေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေပးေနရာက ဖူးပြင့္ လာၾကျပီဆို မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကည္ႏူးမိတာ အရင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပါခ်ဴး ေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ပင္ စိုက္ပါတယ္။ စိုက္စရာ ေျမမရွိရင္ ပန္းအိုးထဲကို ေျမထည့္ျပီး ပန္းပင္တစ္ခုေတာ့ စိုက္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဆရာမကို အထူး ေက်းဇူး တင္ေနမိတာ အခုခ်ိန္ထိပါ။
ပါခ်ဴးက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ အားကစားသာ မရတာ ေပါက္တတ္ကရ ေဆာ့တာေတာ့ ထိပ္ကပဲ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း စု၀ယ္ျပီး ၾကိဳးခုန္တန္း ကစားၾကပါတယ္။ ၾကိဳးစ ႏွစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္က ကိုင္ျပီး ရန္းရပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ရန္းေနတဲ့ ၾကိဳးထဲကို ၀င္ျပီး ခုန္ၾကရပါတယ္။ ၾကိဳးနဲ႔ ထိသြားရင္ အဲဒီလူက ၾကိဳးရန္းေပးရပါတယ္။ ဖုန္လံုးေတြ တလိပ္လိပ္ ေျခြးေတြ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ေဆာ့ရတာကို ပင္ပန္းတယ္ မထင္ပဲ တစ္တန္းလံုး ေပ်ာ္ခဲ့ ၾကတာေတြကို အခုခ်ိန္ထိ္ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။
ပါခ်ဴး ၾကီးလာေတာ့မွ စဥ္းစားမိတာက ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြဟာ ပါခ်ဴးတို႔ ဘ၀အတြက္ လူအမ်ားနဲ႔ စုေပါင္း လုပ္တတ္ေအာင္။ လူအမ်ားကို ဆက္ဆံ တတ္လာေအာင္။ အမ်ားစု ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္ ပါ၀င္ႏိုင္ဘို႔ရန္ အတြက္ အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ အေျခခံ ေလးေတြ ပါလားလို႔ သိလာရတယ္။ သိလာတာနဲ႔ အမွ် လမ္းေၾကာင္း အစပ်ိဳး ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြကိုလည္း ေက်းဇူး အထပ္ထပ္ တင္ရင္း ဦးခိုက္ ရွိခိုး မိပါေတာ့တယ္။
ပါခ်ဴးတို႔ အတန္းပိုင္ ဆရာမက တစ္တန္းလံုးကို သစ္ပင္ အစိုက္ခိုင္းတယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကေန သစ္ပင္ တစ္ပင္စီ ယူလာခိုင္းျပီး အတန္းရဲ႕ ေနာက္ေဖး ေျမကြက္လပ္မွာ စိုက္ၾကရတယ္။ ငွက္ေပ်ာပင္ အမ်ားဆံုး ပါတယ္။ သစ္ပင္ စိုက္ပီးရင္ အသင္း အလိုက္ ေရေလာင္း ၾကရတယ္။ စုေပါင္းျပီး လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ရသြားေအာင္ လုပ္ေပးတာပါ။ ကိုယ္စိုက္ထားတဲ့ အပင္ ကေလးေတြကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ ေပးေနရာက ဖူးပြင့္ လာၾကျပီဆို မိမိကိုယ္တိုင္ ၾကည္ႏူးမိတာ အရင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ပါခ်ဴး ေရာက္တဲ့ ေနရာတိုင္းမွာ သစ္ပင္ စိုက္ပါတယ္။ စိုက္စရာ ေျမမရွိရင္ ပန္းအိုးထဲကို ေျမထည့္ျပီး ပန္းပင္တစ္ခုေတာ့ စိုက္ျဖစ္တာပါပဲ။ ဆရာမကို အထူး ေက်းဇူး တင္ေနမိတာ အခုခ်ိန္ထိပါ။
ပါခ်ဴးက ျပိဳင္ပြဲ၀င္ အားကစားသာ မရတာ ေပါက္တတ္ကရ ေဆာ့တာေတာ့ ထိပ္ကပဲ။ သူငယ္ခ်င္း တစ္စု ၾကိဳးတစ္ေခ်ာင္း စု၀ယ္ျပီး ၾကိဳးခုန္တန္း ကစားၾကပါတယ္။ ၾကိဳးစ ႏွစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္က ကိုင္ျပီး ရန္းရပါတယ္။ က်န္တဲ့သူေတြက ရန္းေနတဲ့ ၾကိဳးထဲကို ၀င္ျပီး ခုန္ၾကရပါတယ္။ ၾကိဳးနဲ႔ ထိသြားရင္ အဲဒီလူက ၾကိဳးရန္းေပးရပါတယ္။ ဖုန္လံုးေတြ တလိပ္လိပ္ ေျခြးေတြ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ေဆာ့ရတာကို ပင္ပန္းတယ္ မထင္ပဲ တစ္တန္းလံုး ေပ်ာ္ခဲ့ ၾကတာေတြကို အခုခ်ိန္ထိ္ မွတ္မိ ေနပါေသးတယ္။
ပါခ်ဴး ၾကီးလာေတာ့မွ စဥ္းစားမိတာက ငယ္ငယ္က အျဖစ္အပ်က္ ကေလးေတြဟာ ပါခ်ဴးတို႔ ဘ၀အတြက္ လူအမ်ားနဲ႔ စုေပါင္း လုပ္တတ္ေအာင္။ လူအမ်ားကို ဆက္ဆံ တတ္လာေအာင္။ အမ်ားစု ဆိုတဲ့ အထဲမွာ ကိုယ္ ပါ၀င္ႏိုင္ဘို႔ရန္ အတြက္ အစပ်ိဳးခဲ့တဲ့ အေျခခံ ေလးေတြ ပါလားလို႔ သိလာရတယ္။ သိလာတာနဲ႔ အမွ် လမ္းေၾကာင္း အစပ်ိဳး ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာ/ဆရာမ ေတြကိုလည္း ေက်းဇူး အထပ္ထပ္ တင္ရင္း ဦးခိုက္ ရွိခိုး မိပါေတာ့တယ္။
No comments:
Post a Comment